In mijn hoofd
is er geen avondspits.
Geen piek,
geen pauze
alleen eindeloos verkeer.
Herinneringen geven groen licht,
angst rijdt door rood,
schuld steekt over
zonder op of om te kijken.
En ergens staat een gedachte,
klein,
onzeker,
met een kartonnen bordje in de hand,
probeert ze orde te houden
in chaos
die haar niet ziet.
Soms
zet ik de motor stil
midden op het kruispunt,
sluit mijn ogen
en hoor voor het eerst
hoe stil
het eigenlijk zou kunnen zijn.