Zeg wat je wilt,
beschuldig me van alles.

Maar de kern is helder:
op de dag dat ik iemand nodig had,
was jij er niet.
Niet onderweg.
Niet vertraagd.
Gewoon
afwezig.

En jij bleef geloven
dat het geen keuze was
maar dat was het wel.

Daarom
is mijn boosheid
helderder
dan jouw geweten
ooit schoon zal zijn.

In mijn hoofd
is er geen avondspits.
Geen piek,
geen pauze
alleen eindeloos verkeer.

Herinneringen geven groen licht,
angst rijdt door rood,
schuld steekt over
zonder op of om te kijken.

En ergens staat een gedachte,
klein,
onzeker,
met een kartonnen bordje in de hand,
probeert ze orde te houden
in chaos
die haar niet ziet.

Soms
zet ik de motor stil
midden op het kruispunt,
sluit mijn ogen
en hoor voor het eerst
hoe stil
het eigenlijk zou kunnen zijn.

Ik schrijf
voor de blik
die net iets langer rust
op de woorden
waar de rest aan voorbijgaat.

Voor wie
zich nergens echt thuis weet
behalve
in die ene regel
die onverwacht
hun hele binnenwereld vangt.

Overdag
weet ik nog te doen
alsof het niets is.

Maar zodra de nacht valt,
knipt er diep in mij
een stille lamp aan.

Dan nemen ze plaats
al die gedachten
die ik overdag
onder het tapijt veeg.
Ze zwijgen niet.
Ze wachten niet.
Ze zitten klaar
aan tafel.

Ik heb je nooit verteld
hoe diep mijn woede reikte,
want soms is boosheid zwaarder
dan het hart dat haar moet dragen.

Maar laat me nu duidelijk zijn:
je had er kunnen zijn.
Je had er móeten zijn.

Je afwezigheid was geen vergissing,
het was gemak,
het was lafheid,
het was jouw beslissing
om mij te laten vallen
precies toen ik je het meest nodig had.

Dat is de pijn
die jij nooit hebt gedragen
maar ik elke dag.

Ik vertrouw papier
meer dan mensen.

Het verzacht niets,
vervormt geen waarheid
om het mooier te laten klinken.

Het luistert in stilte,
draagt wat ik neerleg
zonder oordeel,
zonder vragen
of het echt
zó zwaar bedoeld was.

Ik vergaf je te snel
dat je er niet was
op de dag
die alles in mij openbrak.

Maar soms voel ik het nog:
de plek waar jij had moeten staan
weegt zwaarder
dan al jouw afwezigheid
sindsdien.

Ik draag je niet meer in zinnen,
maar in reflexen.

In het dimmen van het licht
als het te fel wordt in mijn hoofd,
in de adem
die ik onbewust inhoud
wanneer iemand vraagt
hoe het écht met me gaat.

Je leeft voort
in gebaren die halverwege haperen,
in telefoontjes die ik niet pleeg,
in een stoel
die ik nooit helemaal aanschuif.

Rouw is geen storm,
het is afzetting
kalk die langzaam neerdaalt
op alles
wat ooit zacht was.

Soms voelt mijn lijf
als een huis
waar jij nog dwaalt,
maar elke deur die ik open,
leidt naar een plek
waar jij nét niet bent.

Er woont een kind in mij,
op kousenvoeten
sluipt ze door een gang
waar deuren half open staan.

Ze vangt flarden van stemmen
die haar niet bedoelen
intonaties
als stille aanwijzingen,
zuchten
als onuitgesproken verwijten.

Elke stilte
wordt een schuld,
elke toon
een reden om kleiner te zijn.

En als iemand vandaag
kortaf klinkt,
staat zij weer daar
met blote tenen op koude tegels,
en een hart
dat te groot is
voor de last die het draagt.

Ik laat de deuren op een kier,
maar ik hoor haar nog
fluisteren
dat zij het probleem is.

Dan leg ik een hand
tegen mijn borst,
en zeg haar zacht
dat ze mag spelen
zonder alles te moeten snappen.

Soms
gelooft ze mij.

Snijdt iemand mij open,
dan vindt hij geen heldin,
geen rechte rug
om trots op te zijn.

Alleen littekens,
overblijfselen van momenten
waarop ik bijna brak
maar bleef staan.
Niet uit kracht,
maar koppigheid.
Of omdat er simpelweg
niets anders was.

Ook dát
is overleven.

Niet alle woorden
maken geluid.
Sommige landen
als lood.

Ze nestelen zich
tussen mijn schouders,
achter mijn ogen,
diepe afdruk in mijn keel.

Niemand merkt ze op.
Toch draagt mijn lichaam
anders
sinds jij
ze nooit hebt gezegd.

Ik zet de schermen uit,
maar niets in mij
weet hoe je stilvalt.

De kamer dooft,
maar mijn hoofd
brandt onvermoeid door.

Gedachten dwalen rond
als kinderen zonder toezicht,
trekken laden open,
strooien vergeelde foto’s uit,
fluisteren zinnen
die nooit gesproken zijn
maar wel vastgekleefd zitten
aan mijn muren.

Ik lig stil,
alsof ik slaap veins
voor mijn eigen hartslag.

Pas wanneer vogels
een schijn van ochtend maken,
zakt de spanning iets weg,

niet omdat het lichter wordt,
maar omdat vermoeidheid
zwaarder weegt
dan angst.

Aan de buitenkant
lijk ik een huis
waar licht brandt,
waar planten worden verzorgd,
waar gordijnen fluisterend openen
en weer sluiten
op het juiste moment.

Maar vanbinnen
ben ik eerder een kelder
vol dozen zonder labels,
waar niets precies ligt
waar het zou moeten.

Dromen liggen er naast reservesleutels,
verouderde angsten
in schoenen die niet meer passen.
En bovenop een willekeurige stapel
zit een versie van mezelf,
knieën opgetrokken,
fluisterend
dat zij eerst moet verdwijnen
voor er ruimte ontstaat
voor iets nieuws.

Voor bezoek
durf ik het licht zelden aan te doen.

Maar soms
teken ik een raam
op een vel papier
en laat ik iemand heel even kijken.

En als ze dan niet weggaan,
maar blijven staan
met een hand
zacht tegen het glas,

dan lijkt die kelder
heel even
op een plek
waar iemand werkelijk
zou kunnen wonen.

In mijn hoofd
is er een deur
die alleen naar binnen draait
nooit naar buiten.

Elke stap echoot traag,
alsof de vloer nog twijfelt
of hij mij dragen wil.

Gedachten nemen plaats
als wachtenden zonder afspraak,
niemand weet precies
waarvoor ze gekomen zijn.
Sommigen fluisteren zacht,
anderen leunen loom
tegen mijn ribben,
moe van hun eigen gewicht.

Soms druk ik mijn hand
tegen het glas,
kijk naar de straat,
hoe licht daar valt
alsof het niets weegt.

Heel even denk ik
dat ik mee kan,
de drempel over,
naar lucht.

Maar de deur draait terug,
beleefd,
traag
zoals alles wat ik
niet hardop durf.

En ik blijf staan
op dat punt
waar stilte
altijd nét
te veel zegt.

Nergens staat beschreven
hoeveel breuken een hart
kan verdragen
voor het stilvalt.

Men zegt
dat het sterker teruggroeit,
maar het mijne kraakt
bij elke adem
een winterhuis
dat alle voegen voelt.

Ik weet inmiddels
hoe je glimlacht
met splinters op je tong,
hoe je ja knikt
terwijl er vanbinnen
nog een echo van nee
tegen de muren bonst.

Mijn borstkas
is een vitrinekast geworden,
gevuld met emoties
die ik niet mocht aanraken
op elk stuk
een waarschuwingssticker.

Wie lang genoeg kijkt,
ziet de breuklijnen lopen
als kaarten van landen
waar ik nooit meer
naar terug kan.

Soms groei ik niet
in kracht,
maar in zwijgen.

Niet omdat de storm
is gaan liggen,
maar omdat ik besef
dat niemand klaar is
voor het hele verhaal
zoals het werkelijk is.

Ik heb geen heldenverhaal,
geen dramatisch keerpunt
alleen dagen
die ik met losse knopen
aan elkaar heb genaaid.

Soms zo slap
dat ik er bijna tussendoor gleed,
soms zo strak
dat ik mijn eigen adem
vastzette tussen de steken.

Overleven lijkt in niets
op de versies in films.

Het is opstaan
met stof in je mond,
omdat je weer gevallen bent
zonder dat er iemand keek.

Het is je spiegel aankijken
en proberen geloven
dat dit gezicht
het waard is
om voor te blijven kiezen.

Het is zachtjes praten
tegen jezelf
in kamers
waar niemand antwoordt.

Vandaag blijf ik
al is het maar
voor één enkele zin
die ik morgen misschien
eindelijk durf neer te schrijven.

Ik bewaar laden vol momenten
waar nooit naar werd gevraagd.

Een plank met woorden
die te luchtig klonken
voor wat ze eigenlijk zeiden.

Een doos vol blikken
die net te snel wegschoten.

En achterin,
een naamloos mapje
van karton
gevuld met alles
wat ik niet mag voelen
als ik nog
verstaanbaar wil blijven.

Soms,
heel laat,
haal ik die map tevoorschijn,
en strooi de inhoud
over de vloer
van mijn borstkas.

Het is dan even chaos,
maar wel van mij.