Een man zit een levenslange straf uit en vertelt in zijn eigen woorden hoe hij werd wie hij nu is: seriemoordenaar. Geen spectaculaire achtervolgingen, geen helden. Alleen de stem van iemand die ooit tussen ons rondliep, boodschappen deed, werkte, lachte, terwijl hij ondertussen zorgvuldig zijn volgende slachtoffer koos. “Het hoofd achter de feiten” is een beklemmende ik-monoloog over controle, macht en het moment waarop je jezelf definitief kwijtraakt.

Een vrouw die jarenlang hoofden in kaart bracht, belandt zelf in een dossier. Voor de buitenwereld is ze de psychologe die één man vermoordde omdat het systeem faalde. In haar eigen versie is het ingewikkelder. In de verhoorkamer, tussen camera en koffiebekers, vertelt zij eindelijk hoe de feiten in haar hoofd begonnen. En waar de waarheid stopt en de zelfrechtvaardiging begint, mag de lezer zelf bepalen.

Wanneer een vrouw als jurylid wordt opgeroepen voor een assisenproces tegen een man die zijn ex-partner heeft gedood, herkent ze in de getuigenissen de patronen van haar eigen jeugd. In de zaal van oordeel wordt niet alleen zijn verleden opengelegd, maar ook het hare.

Een jonge vrouw wordt onderaan de trap gevonden en iedereen lijkt opgelucht wanneer het woord val in de mond wordt genomen. Tot de wetsdokter haar lichaam opent en merkt dat haar botten iets heel anders vertellen. Tussen oude breuken, kleine kneuzingen en één gebroken tongbeen groeit langzaam het portret van een leven waarin zwijgen gevaarlijker was dan spreken.