Mijn innerlijke wereld

Er zijn dagen dat ik functioneer alsof er niets aan de hand is.
Boodschappen, werk, afspraken, lachen op de juiste momenten.
Als je mij dan ziet, denk je misschien: zij doet het wel. Zij draait.

Maar diep vanbinnen leeft nog iets anders.
Een wereld die niemand ziet als ik door de winkel loop met een mandje vol melk en fruit.

Die wereld wil ik hier eens proberen uit te leggen.
Niet omdat ik denk dat ik uniek ben, maar omdat ik het beu ben te doen alsof alles eenvoudig is.

Het zijn geen gedachten, het is verkeer

Mensen vragen soms: denk je veel na?

Ik weet nooit goed wat ik daarop moet antwoorden.
Het is niet gewoon veel nadenken. Het is eerder een kruispunt in de spits.

Er rijden tegelijk:

  • herinneringen die zich plots melden

  • zorgen over morgen of volgend jaar

  • wat ik daarnet gezegd heb en of dat stom klonk

  • een zin voor een verhaal

  • een zin die ik liever nooit had gehoord

En alles gaat dóór.

Er zijn geen verkeerslichten.
Er staat geen agent in fluohesje.
Er is alleen dat gevoel dat alles tegelijk passeert en dat ik overal tegelijk moet op letten.

Ik kan daar best goed in functioneren.
Je leert intussen:

  • praten en tegelijk drie andere dingen voelen

  • luisteren en ondertussen inwendig een hele scène uitwerken

  • lachen en tegelijk ergens in je borstkas een klein verdriet vasthouden

Het nadeel is: er is weinig stilte.
Zelfs als het buiten stil is.

Archiefkasten en losse rommel

Mijn innerlijke wereld voelt soms als een enorm archief.

Ik heb:

  • kasten met dingen uit mijn kindertijd

  • laden met momenten waarvan ik dacht: dit ben ik vergeten

  • doosjes met zinnen die iemand één keer gezegd heeft en die nog altijd branden

Het probleem: niemand heeft mij ooit geleerd hoe je dat archief ordent.

Sommige herinneringen zitten netjes in mappen.
Andere liggen als rommel op de grond.

Een geur, een liedje, een uitzicht, en hop: daar gaat er weer een lade open waar ik niet om gevraagd heb.

Dat is ook waarom ik schrijf.
Schrijven is voor mij:

  • een lade opendoen

  • alles eruit halen

  • beslissen wat in de map blijft, wat de vuilbak in mag en wat een verhaal wordt

Niet alles wordt literatuur.
Sommige dingen blijven gewoon pijn.
Maar door ze op te schrijven, liggen ze tenminste ergens.
Niet meer overal.

De tolk in mijn hoofd

Er is een stem in mijn hoofd die altijd aan het vertalen is.

Wat iemand zegt
naar wat iemand eigenlijk zou kunnen bedoelen.

Wat er gebeurt
naar wat dat misschien zegt over mij.

Een simpele gebeurtenis komt zelden simpel binnen.

Iemand reageert kortaf
en ergens in mij klinkt het al snel als:
je bent teveel
je doet iets verkeerd
je hebt iets stukgemaakt

Zelfs als ik rationeel weet dat dat niet waar is, heeft dat kleine, oude stuk in mij vaak nog een voorsprong.

Dat is vermoeiend.
Maar het maakt mij ook scherp.

Het zorgt ervoor dat ik:

  • tussen de regels lees

  • spanning voel nog voor iemand begint te praten

  • aanvoel waar iets niet klopt, zelfs als iedereen zegt dat het wel meevalt

Het nadeel is dat ik datzelfde mechanisme op mezelf toepas.
Keihard.

De stilte waar ik het meest bang voor ben

Mensen denken soms dat ik bang ben van drukte.

Te veel prikkels, te veel mensen, te veel lawaai.
Dat klopt ook.

Maar de moeilijkste momenten zijn vaak net de stille.

Als het huis donker is.
Als er geen notificaties binnenkomen.
Als ik alleen in bed lig en er niemand meer is om naar te kijken of voor te zorgen.

Dan komt mijn innerlijke wereld pas echt naar voren.

Dan verschijnen:

  • wat als vragen

  • had ik maar gedachten

  • beelden van dingen die gebeurd zijn

  • en soms dingen die ik liever nooit meer wil voelen

Ik kan daar intussen beter mee omgaan dan vroeger.
Niet omdat het minder is, maar omdat ik mezelf beter ken.

Ik weet dat ik op zulke momenten:

  • wil weglopen in series, scrollen, snacks

  • of net te hard in mezelf ga graven tot ik weer pijn vind

Soms laat ik die stilte toch toe.
Niet lang.
Even.

Dan kijk ik naar wat er opkomt.
Zoals je naar een zee kijkt vanaf een veilige afstand.
Je hoeft niet in elke golf te springen.

Waarom mijn innerlijke wereld zo donker lijkt op papier

Ik hoor wel eens: je verhalen zijn zwaar. Je thema’s donker. Waarom altijd de moeilijke dingen?

Omdat daar het meeste gebeurt.

Mijn innerlijke wereld is niet alleen maar ellende.
Ik kan enorm genieten van kleine dingen: een lach van mijn kind, een goede zin, muziek die binnenkomt.

Maar als ik schrijf, kies ik vaak de donkere stukken.
Niet omdat ik mijn leven wil uitvergroten tot een drama.

Maar omdat:

  • daar de lagen zitten

  • daar de echte vragen liggen

  • daar de dingen gebeuren waar we het in het dagelijks leven snel overheen stappen

Mijn hoofd slaat veel op.
Te veel soms.

Schrijven is dan de enige manier om die binnenwereld niet te laten ontploffen, maar hem iets nuttigs te laten doen.

Als ik iets heb meegemaakt dat ik niet kan loslaten, gebeurt dit vaak:

  1. Eerst voel ik het gewoon.

  2. Dan herkauw ik het honderd keer.

  3. Dan probeer ik het te begrijpen.

  4. En pas dan kan ik het herscheppen tot een verhaal.

Dat verhaal is nooit een exacte kopie.
Maar het draagt de temperatuur van wat ik voelde.

Daarom voelen mensen het vaak als “echt”, zelfs als het verzonnen is.

De kleine versie van mij, daarbinnen

In mijn innerlijke wereld woont ook een jongere versie van mij.

Zij:

  • is gevoeliger dan goed voor haar is

  • denkt vaak dat zij het probleem is

  • wil gezien worden, maar vindt aandacht tegelijk eng

Zij reageert op dingen waar de volwassen ik rationeel niets van maakt.

Een kort antwoord op een bericht.
Iemand die voor de zoveelste keer niet vraagt hoe het met mij gaat.
Een plotse stilte in een gesprek.

Zij hoort dan dingen als:

je bent vervangbaar
je vraagt teveel
je moet stiller zijn

Ik weet intussen dat zij niet de waarheid spreekt, maar wel een waarheid.
Haar waarheid.
Gebouwd op ervaringen van vroeger, verwachtingen die nooit zijn ingelost.

Als ik schrijf, komt zij vaak aan het woord.
Niet altijd herkenbaar als kind.
Soms als personage.
Soms als ondertoon.

Zij is degene die ik via mijn verhalen probeer te beschermen.
Ook al gooi ik haar in het donker.
Ze krijgt er tenminste taal voor terug.

Wat ik hoop dat jij ziet als je hier leest

Als jij mijn verhalen, blogs of gedichten leest, dan zie je een stukje van mijn innerlijke wereld.

Niet alles.
Niet de rommelige versie waar ik nog geen taal voor heb.

Maar:

  • de gedachten die ik heb durven uitpakken

  • de gevoelens die ik heb durven aankijken

  • de vragen waar ik niet uit raak, maar die ik niet langer alleen wil dragen

Ik wil niet langer de versie zijn die overal zegt dat het wel gaat, terwijl ik vanbinnen verzuip.

Mijn site is daarom niet gewoon een portfolio.
Het is een open venster naar een hoofd dat:

  • snel overloopt

  • veel te veel ziet

  • soms kapot moe is

  • en toch blijft schrijven

Niet om alles mooier te maken dan het is.
Maar om duidelijk te maken: dit is er ook.

Als jij jezelf herkent in die chaos, in die gevoeligheid, in dat getwijfel, dan is dat misschien het meest troostende aan heel dit alles.

Dan ben ik niet de enige met een innerlijke wereld die altijd net iets te luid is.

En jij ook niet.

 »