Snijdt iemand mij open,
dan vindt hij geen heldin,
geen rechte rug
om trots op te zijn.
Alleen littekens,
overblijfselen van momenten
waarop ik bijna brak
maar bleef staan.
Niet uit kracht,
maar koppigheid.
Of omdat er simpelweg
niets anders was.
Ook dát
is overleven.