Ik bewaar laden vol momenten
waar nooit naar werd gevraagd.
Een plank met woorden
die te luchtig klonken
voor wat ze eigenlijk zeiden.
Een doos vol blikken
die net te snel wegschoten.
En achterin,
een naamloos mapje
van karton
gevuld met alles
wat ik niet mag voelen
als ik nog
verstaanbaar wil blijven.
Soms,
heel laat,
haal ik die map tevoorschijn,
en strooi de inhoud
over de vloer
van mijn borstkas.
Het is dan even chaos,
maar wel van mij.