Ik heb geen heldenverhaal,
geen dramatisch keerpunt
alleen dagen
die ik met losse knopen
aan elkaar heb genaaid.
Soms zo slap
dat ik er bijna tussendoor gleed,
soms zo strak
dat ik mijn eigen adem
vastzette tussen de steken.
Overleven lijkt in niets
op de versies in films.
Het is opstaan
met stof in je mond,
omdat je weer gevallen bent
zonder dat er iemand keek.
Het is je spiegel aankijken
en proberen geloven
dat dit gezicht
het waard is
om voor te blijven kiezen.
Het is zachtjes praten
tegen jezelf
in kamers
waar niemand antwoordt.
Vandaag blijf ik
al is het maar
voor één enkele zin
die ik morgen misschien
eindelijk durf neer te schrijven.