Mensen vragen mij vaak naar mijn pseudoniem.
Waarom Elizabeth?
En waar staat die F eigenlijk voor?
Ik vind dat een mooie vraag. Omdat mijn naam niet toevallig gekozen is. Hij is opgebouwd uit twee mensen die allebei een spoor door mijn leven hebben getrokken. De ene als eerste liefde. De andere als mijn moeder.
Dit is hun verhaal in mijn naam.
Hoe een jongen mij ooit Elizabeth noemde
Elizabeth is niet uit een babyboek gekomen.
Die naam heb ik gekregen van een jongen.
We leerden elkaar kennen toen ik in het middelbaar zat. Het was zo een typische jonge liefde die eigenlijk geen kans kreeg om echt te worden. We woonden te ver van elkaar, we waren te jong, het leven zat nog vol ouders, schooluren en bussen die je moest halen.
Toch was hij iemand die iets losmaakte in mij.
Niet alleen verliefdheid. Ook een soort wakker worden.
Hij zag mij op een manier die ik toen zelf nog niet kon zien.
Toen ik mezelf vooral kende als “het stille meisje”, “de zorgende”, “degene die wel luistert”, gaf hij mij een andere rol.
Hij noemde mij soms voor de grap Elizabeth.
Alsof hij een personage in mij zag dat ik zelf nog niet had ontmoet.
Een iets oudere versie van mij. Iemand met lef. Iemand die schrijft, die haar eigen hoofd serieus neemt.
Voor hem was het misschien speels. Een koosnaampje.
Voor mij bleef het plakken.
We zijn nooit een echt koppel geweest.
Afstand, timing, leeftijd. Alles zat ertussen.
Maar hij is altijd een soort belangrijk figuur gebleven in mijn verhaal.
Die eerste liefde die nooit helemaal verdwenen is, ook al is het leven intussen alle kanten opgegaan. Niet als “de ware” in romantische zin, maar als iemand die mee bepaald heeft hoe ik naar mezelf kijk.
Toen ik later een schrijversnaam zocht, kwamen er veel opties voorbij.
Maar telkens als ik aan “de schrijver in mij” dacht, zag ik dat oude gevoel terug.
Die blik van iemand die mij Elizabeth noemde.
En ergens voelde het juist om die versie een kans te geven.
Die versie mocht schrijven.
Daarom dus: Elizabeth.
Niet omdat ik van identiteit wil veranderen, maar omdat ik via die naam kan schrijven vanuit een deel van mij dat anders te vaak op de achtergrond blijft. De versie die durft zeggen wat ze voelt. De versie die verhalen mag maken zonder zich constant te verontschuldigen.
Elizabeth is het meisje dat hij in mij zag, en de vrouw die ik intussen geworden ben.
Waarom die F erachter zo belangrijk is
Dan is er nog die ene letter: F.
Die is allesbehalve willekeurig.
De F komt van de achternaam van mijn mama: Flement.
Ik draag haar familienaam niet officieel.
Ik kreeg - zoals zovelen - de achternaam van mijn papa.
Daar heb ik niets tegen, maar ergens begon het wél te knagen:
Mama is een groot stuk van mijn verhaal.
Ze heeft mee bepaald wie ik ben, wat ik heb meegemaakt,
waarover ik schrijf.
En toch stond ze nergens in mijn naam.
Toen ik een pseudoniem koos, wist ik al snel:
ik wil haar op een of andere manier met me meenemen.
Niet per se in hoe ik denk of voel - dat gevoelige deel in mij lijk ik net eerder van mijn papa gekregen te hebben.
Maar wél in wat ik doe:
-
in elk verhaal
-
in elke blog
-
in elk stukje tekst dat ik de wereld instuur
De F is daarom een heel bewuste keuze.
Een klein eerbetoon.
Een manier om haar naam tóch zichtbaar te maken,
zonder alles letterlijk over te nemen.
Ik wilde niet volledig onder haar naam schrijven.
Ik wilde niet “in de plaats van haar” staan.
Maar ik wilde wel dat, elke keer mijn naam onder een tekst verschijnt,
er ook een stukje van haar naam meedoet.
De F is mijn manier om mama mee te nemen
in alles wat ik schrijf.
Niet omdat we hetzelfde karakter hebben.
Niet omdat ik “haar” ben.
Maar omdat zóveel van mijn verhaal met haar verweven is,
dat het vreemd zou zijn als ze helemaal onzichtbaar bleef.
Elizabeth van hem. F van mama.
Zo is mijn naam dus opgebouwd uit twee mensen
die elk op hun eigen manier belangrijk zijn geweest:
-
Elizabeth → de naam die hij mij ooit gaf.
De eerste liefde, onhandig en jong,
maar belangrijk genoeg om in mijn hoofd te blijven wonen.
De naam voor de vrouw in mij die durft schrijven. -
F → van Flement, de achternaam van mijn mama.
Een letter als eerbetoon,
als klein spoor van haar naam in alles wat ik maak.
Zodat zij toch elk boek, elk verhaal, elke blog een beetje meeschrijft.
Als je dus ergens Elizabeth F. ziet staan,
dan is dat niet gewoon “een leuke auteursnaam”.
Het is een combinatie van:
-
een oude, zachte herinnering aan een eerste liefde die nooit helemaal verdween
-
en een stille, vaste manier om mijn mama dicht bij mij te houden
in wat ik het liefste doe: schrijven
Het is geen alter ego.
Geen masker.
Het is gewoon ik,
met twee belangrijke mensen
meegeschreven in mijn naam.